I See You as the Main Character in a Story That I Want to Tell One Day at Lisowski Gellery
Text by Tuna Pektaş (türkçesı aşağıda)
[…] A ‘detail’ draws me in.[1]
[…] A detail that draws me in or saddens me...[2]
Flea markets are places for forgotten, abandoned and discarded objects; former companions of everyday life. Brass candlesticks, porcelain plates, books, clothes and family albums that have emerged from drawers, only to find themselves on the street. Letters, diaries and photographs are passed from hand to hand, and all eventually find their way to the flea market. These former belongings, now stripped of context, meet the curious gaze of strangers.
Wandering through the stalls you lock eyes with captured faces, their names and stories all lost, silent and unknown. They wait for someone to find them.
It’s precisely as that someone that I’ve been tracing the remnants of others lives from 1920 to 1959 since 2017. I’m not after striking moments but the everyday that, perhaps, even the sellers have overlooked. Working with found photographs gradually extended to various family albums, pocket calendars, journals, and memory books. In those quiet moments alone with a photograph, I often find that what holds me to the image is a detail that others might have missed, such as someone who has accidentally entered the frame. Sometimes it's not even the photo itself, but a handwritten note or a child’s drawing on the back. Through these images, I’m not only archiving a visual memory, but also the written communication that is shaped around these images. Sometimes handwritten, sometimes typed on a typewriter; repeated words, short notes, dates, and poems, that all reflect the language of their era.
This is an archive that hears and remembers both the forgotten and the longed for.
August 2024. It was during this very process that my path crossed with Mustafa Boğa. We walked through the Feriköy Antique Market together, chose photographs together and shared excitement over single images. Mustafa’s newly formed relationship with found photographs closely resembled the one I had been cultivating for years—every frame holding meaning. As weeks passed, we began selecting photographs to contribute to each other’s collections, saying things like “I set this one aside for your archive.” We discovered a shared perspective; a friendship formed, woven from attentiveness and silent understanding.
[…] Some details can pierce me.[3]
Roland Barthes’ concept of punctum from Camera Lucida might be the most direct way to describe the connection we formed with the photographs we selected together. Punctum—from Latin—means a “hole,” a “cut,” a “wound”; a detail that penetrates the viewer. Sometimes we find it in a look within the photo, sometimes in a shadow, a cat that accidentally slipped into the frame, or an overlooked object. Occasionally, we point out different details in the same image; other times, we silently fixate on the same one. That detail never explains why it holds us there—but it stubbornly remains inside us.
As Barthes writes: Punctum is a kind of subtle beyond—as if the image had ignited a passion that lies beyond what it allows us to see.[4]
Mustafa Boğa’s exhibition, titled I see you as the main character in a story that I want to tell one day, begins by listening to this silence. The artist does not simply collect the photographs found at flea markets. Working across various media—video, performance, installation, photography, and embroidery—Boğa gives new meaning to time-worn images by embroidering them. Each stitch becomes a point of contact with the past—a laborious way of remembering, a means of rebuilding a connection with what was lost.
Here, embroidery expresses a dialogue built through patience, meticulousness, and intuitive craftsmanship. Mustafa’s embroidery doesn’t break the silence of the photographs; instead, it offers a respectful interpretation of that silence. In the artist’s works, this silence becomes a kind of call. It doesn’t seek possession, but presence; not completion, but the shared experience of incompleteness; not memory, but the shared act of imagining.
This contact with the forgotten allows for a memory that does not belong solely to the past. It creates a space where the viewer can construct their own narrative through anonymous images. Each image thus winks at another memory. Every shadow evokes another absence. Each unrecognized face embeds itself in the viewer’s memory.
The way I continue my archive by touching each photo with my hands, and the way Mustafa re-touches those faces with embroidery, patiently and delicately—these are two different but closely aligned forms of touch. With a quiet partnership, we continue the same gaze with different hands.
This exhibition, woven from our shared interests, similar perspectives, and intuitive closeness, clings to memory, gaze, and touch carried by companionship.
With unknown loves of mine*
Tuna Pektaş
Burgazada, June 2025
*Note handwritten on the back of a found photo, 1930s.
Tuna Pektaş Collection
_______________
“Bir Gün Anlatmak İstediğim Bi’ Hikâyenin Ana Karakteri Olarak Görüyorum Seni” Gallery Lisowski
Metin yazarı Tuna Pektaş
[…]Bir ‘ayrıntı’ beni kendine çeker.[1]
[…]Beni çeken ya da üzen bir ayrıntı..[2]
Bit pazarları, unutulmuş, geride bırakılmış, atılmış, gündelik hayatın eşlikçisi olan nesnelerle bezeli yerlerdir. Bir zamanlar kiminin pirinç şamdanı, kiminin porselen tabakları, kiminin kitapları, kiminin elbisesi, kiminin ise çekmecesinde ara ara gün yüzüne çıkan aile albümleri… Elden ele dolanarak yolunu bit pazarlarına ‘düşürmüş’ mektuplar, ajandalar, fotoğraflar… Bu şeyler, bir dönem birilerinin anısına aitken; şimdi tüm bağlamını yitirerek başkalarının meraklı bakışlarıyla karşılaşırlar. Kendi içinde bir nizamı olan tezgâhlarda göz göze gelirsiniz o yüzlerle; adı, hikâyesi kaybolmuştur.
Sessizdirler. Bilinmezdirler. Oradadırlar. İlgilisini beklerler.
Tam da ilgilisi olarak, 2017 yılından bu yana, 1920-1959 yılları arasına tarihlenen ‘sıradan’ hayatların izini sürüyorum. Göz alıcı anların değil, gündelik olanın, satıcılar tarafından dahi dışlanan ‘malzeme’nin peşindeyim. Buluntu fotoğraflarla başlayan bu arayış, zamanla muhtelif aile albümlerine, cep ajandalarına, günlük ve hatıra defterlerine uzandı. Fotoğrafla yalnız kaldığım o anlarda, beni o imgede tutan şeyin çoğu zaman başkalarının fark etmediği bir ayrıntı olduğunu görüyorum. Kameraya bakanın değil de kadraja eliyle girebilmiş birinin detayında yakalıyorum kendimi. Kimi zaman fotoğrafın kendisi değil, arka yüzüne iliştirilmiş bir el yazısı ya da bir çocuk çizimi de olabiliyor.
İmgeler üzerinden yalnızca görsel bir belleği değil, o imgeler çevresinde şekillenen gündelik dili de arşivliyorum. Bazen el yazısıyla, bazen daktilo ile fotoğrafın arka yüzüne iliştirilmiş; dönemin diline sinmiş, sıkça tekrarlanan kelimeler, kısa notlar, tarihler ve şiirler…
Sadece görmeye değil, hatırlamaya; izlemeye değil, dinlemeye; unutulmuşla hatırlanmak istenen arasında dolaşan bir arşiv bu.
Ağustos 2024. Mustafa Boğa ile yollarımız tam da bu süreçte kesişti. Feriköy Antika Pazarı’nda birlikte gezdiğimiz, fotoğraf seçtiğimiz; dakikalarca bir görüntü üzerine heyecanımızı paylaştığımız anlar ile dolu. Mustafa’nın buluntu fotoğraflarla kurduğu bu çok yeni ilişkisi, benim yıllardır biriktirdiğim, her bir kareyle kurduğum ilişkime çok yakındı. Haftalar geçtikçe, birbirimizin koleksiyonuna katmak üzere fotoğraflar ayıklamaya, “senin arşivin için ayırdım” demeye başlamıştık. Ortak bir bakış yakalamıştık; dikkatimiz ve sessiz anlaşmalarımız etrafında örülü bir dostluk gelişti.
[…]Bazı ayrıntılar beni “delebilir.[3]
Roland Barthes’in Camera Lucida’da tanımladığı punctum kavramı, Mustafa’yla birlikte seçtiğimiz fotoğraflarla kurduğumuz ilişkiyi tarif etmenin en doğrudan yolu olabilir. Punctum, Latince kökeniyle bir “delik”, bir “kesik”, bir “iz”dir; izleyenin içine işlemiş bir ayrıntı. Bazen fotoğraftaki bir bakışta, bazen kadraja tesadüfen ilişmiş bir gölge, kedi ya da görmezden gelinen bir eşyanın duruşunda yakalıyoruz onu. Kimi zaman aynı karede farklı detayları birbirimize gösteriyoruz; kimi zaman ise sessizce aynı noktada ısrarla asılı kalıyoruz. O ayrıntı neden bizi orada tuttuğunu açıklamıyor — ama sessiz bir inatla kalıyor içimizde.
Barthes’in söylediği gibi: Punctum bir tür gizli ötedir — sanki görüntü, görmemize izin verdiğinin ötesinde bir tutku başlatmış gibidir.[4]
Mustafa Boğa’nın Bir gün anlatmak isteyeceğim bi’ hikâyenin ana karakteri olarak görüyorum seni başlıklı sergisi, işte bu sessizliğe kulak vererek başlıyor. Sanatçı, bit pazarlarından bulduğu fotoğrafları yalnızca toplamakla yetinmiyor. Video, performans, yerleştirme, fotoğraf ve nakış gibi farklı mecralarda üretim yapan Boğa, buluntu fotoğrafları işlediği nakışlarla zamanın aşındırdığı imgelere yeniden anlam katıyor. Anıları işlediği her bir ilmek, geçmişe uzanan bir temas; kayıp olanla yeniden ilişki kurmanın, emek vererek hatırlamanın bir yolu.
Nakış burada sabırla, titizlikle ve sezgisel işçilikle kurulmuş bir diyaloğu ifade ediyor. Mustafa’nın nakışı, fotoğrafın suskunluğunu bozmuyor; aksine o sessizliğe saygıyla yaklaşan bir yorumlama biçimi öneriyor. Bu sessizlik, sanatçının yapıtlarında tıpkı bir çağrıya dönüşüyor. Sahip olmanın değil bakmanın; tamamlamanın değil birlikte eksik kalmanın; hatırlamanın değil bir arada hayal etmenin imkânlarını arıyor.
Unutulmuş olanla kurulan bu temas, geçmişe dair olmayan bir hafızayı mümkün kılıyor. Kim olduğu bilinmeyen imgeler üzerinden, bakanın kendi hikâyesini kurabileceği bir alan açıyor. Böylelikle her bir imge, başka bir hafızaya göz kırpıyor. Her gölge, başka bir yokluğu çağırıyor. Tanınmayan her bir suret, izleyenin belleğine yerleşiyor.
Her bir fotoğrafa ellerimle dokunarak arşivi sürdürmem, Mustafa’nın o yüzlere sabırla ve itinayla nakışla yeniden dokunması — iki farklı ama birbirine yaklaşan dokunuş biçimi gibi. Sessiz bir ortaklıkla, aynı bakışı farklı ellerle sürdürüyoruz.
Ortak ilgimizin, benzer bakışlarımızın ve sezgisel yakınlığımızın ördüğü bu sergi; yoldaşlığın taşıdığı hafızaya, bakışa ve dokunuşa tutunuyor.
Bilmediğiniz sevgilerimle*
tuna pektaş
burgazada, haziran 2025
*el yazısıyla, buluntu bir fotoğrafın arka yüzeyine düşülmüş not 1930’lar.
tuna pektaş koleksiyonu
Notlar / Notes
[1] Roland Barthes, Camera Lucida, Fotoğraf Üzerine Düşünceler, çev. Reha Akçakaya (İstanbul: Altıkırkbeş Yayın, 2016).
[2] Barthes, a.g.e., 55.
[3] Barthes, a.g.e., 63.
[4] Barthes, a.g.e., 73.